Nie ma także śladu po teatrze sąsiadującym z Morskim Okiem. Mieścił się w budynku Filharmonii przy Jasnej 5, w jej sali kameralnej, warszawiacy znali go jako Nowy. Zbudowano go w 1906 roku wykorzystując przestrzeń sali kameralnej. Od 1919 roku ta niewielka, mogąca pomieścić 400 widzów sala pełniła rolę drugiej, małej sceny położonego opodal Teatru Polskiego.
Przeznaczona zrazu na przedsięwzięcia o nowatorskim charakterze (w 1921 odbyła się tu prapremiera Pragmatystów Witkacego), służyła często Szyfmanowi do łatania lżejszym repertuarem mocno nadwerężonych finansów Teatru Polskiego. Dla owego lekkiego repertuaru Teatr Mały doczekał się nawet bon motu „mały, ale świntuch”. Sama zaś sala utrzymana w dyskretnym neorenesansowym stylu była lubiana przez widzów za wrażenie wykwintu i przytulności, świetną akustykę i… wygodne fotele.
Teatr Nowy służył Warszawie przez 33 lata. Spłonął wraz z całą Filharmonią w tragicznym bombardowaniu Warszawy 6 września, tym samym, które zniszczyło teatry Wielki i Nowy. Ostatni ślad, jaki po nim pozostał zdołał opisać jeszcze dziennikarz „Rzeczpospolitej” w połowie marca 1948 roku zwiedzający to, co pozostało po wojnie z gmachu przy Jasnej, publikując 16 marca 1948 roku opis ruin: W bramie dwie tabliczki. Jedna przedwojenna informuje, że na II piętrze mieści się sekretariat i garderoby artystów Teatru Małego, druga mówi o tym, że na I-szym piętrze mieści się warszawski oddział Związku Muzyków. Powojenna odbudowa Filharmonii zatarła wszystkie ślady teatru, który gościł w jej murach przez większą część jej przedwojennego życia.
