Powstał w 1928 roku w przestrzeniach Sal Redutowych Teatru Wielkiego zajmowanych ongiś przez I Redutę Juliusza Osterwy. Był salą niezwykle prostą, niemal bez specjalnego wyposażenia scenicznego. Jedna z sal Redutowych przedzielona została kotarą. Jej uchylana środkowa część była kurtyną i to ona wyznaczała kształt scenicznego okna. Widownia była niewielka, liczyła zaledwie 220 miejsc, a stosunkowo niewielki rozmiar sali sprawiał, że kontakt aktorów i publiczności był niezwykle bliski, nieomal intymny.
Narzucało to Nowemu określony typ repertuaru i stylu gry. Teatr, należący do miasta – przeznaczony był do grania w nim repertuaru trudniejszego, często o eksperymentalnym charakterze. Nie zawsze jednak tak właśnie było. Względy kasowe zmuszały do wystawiania w nim repertuaru bardzo eklektycznego. Obok pozycji ambitnych na malej scenie grano także komedie, czasem nawet farsy. W ostatnich miesiącach przed wybuchem wojny wystawiono tam Week-end Cowarda, a więc czystą farsę, ale później zaprezentowano tu widzom eksperyment artystyczny jakim było połączenie w jeden wieczór Miłości czystej u kąpieli morskich Norwida, Odwiedzin o zmroku Rittnera i ówczesnej awangardy, a więc jednoaktówki Józefa Czechowicza Czasu jutrzennego.
Teatr Nowy podzielił los całego kompleksu Teatru Wielkiego. Spłonął we wrześniu 1939. Mieszczącego Sale Redutowe, odbudowane starannie po wojnie – do dziś nadają się do szybkiego przekształcenia ich w przedwojenną przestrzeń teatralną. Dziś jednak zmieniły przeznaczenie – są miejscem ekspozycyjnym Muzeum Teatralnego.
