Teatr – stanowiący frontową część zespołu budynków - wybudowany został w latach 1948–1954 wg projektu Stanisława i Barbary Brukalskich i miał się stać częścią „kombinatu” kulturalnego dla Żoliborza. W salach obok teatru miał działać prężnie, w kilku salach różnej wielkości, Dom Kultury.
Wolnostojący trzykondygnacyjny budynek na planie ośmiokąta został zaprojektowany jako teatr estradowy. Nakryty kopułą o ażurowym bębnie z prostokątnymi oknami i zwieńczoną latarnią, reprezentuje styl, który bywa określany przez badaczy jako styl Stanisława Augusta, pseudorenesans, neobarok czy socrokokowy koktajl. Niektórzy doszukują się inspiracji także w architekturze lunaparków. Zastosowano tu barokową mieszankę rozmaitych stylów i zaskakujących elementów, takich jak ażurowe globusy na fantazyjnie kutych balustradach, zegar słoneczny na jednej z zewnętrznych ścian, loggie na zapleczu, kamienne guzy umieszczone nad oknami drugiej kondygnacji, stonowane trójkątne naczółki okien.
Każdy z ośmiu boków budynku zdobią trzy wysokie, prostokątne okna, a od strony wejścia – potrójne szklane drzwi prowadzące do holu o kształcie wycinka ośmioboku. Szatnia jest ozdobiona lustrami w zielonych, ceramicznych ramach. Korytarz-foyer otacza amfiteatralną widownię, licząca 485 miejsc. Ściany wewnętrzne są białe, boniowane od dołu, i bogato zdobione. Po bokach umieszczono dwie pseudologgie, które obecnie służą jako miejsca dla reflektorów. Inną ozdobę stanowią rytmicznie powtarzające się wnęki, w których ustawiono wazy. Ponadto, w płaszczyzny ścian wkomponowano delikatne ozdoby z niebieskiej glazury ozdobionej złoceniami. Sufit nakrywającej widownię kopuły zdobią kasetony. Zdobień tuż po otwarciu było więcej, z czasem wnętrzu nadano bardziej stonowany charakter. Dziś nie ma już ani bocznej sztukaterii, ani kryształowego żyrandola. Także do minimum zredukowano złocenia. Widownię Teatru Komedia cechuje doskonała akustyka i widoczność. Scena - 8 m głęboka, 4 m szeroka i 9 m wysoka - nie ma kanału dla orkiestry ani zapadni, ich funkcje pełnią wyjmowane z podłogi sceny klapy. Lewa kieszeń służy za magazyn dekoracji.
Teatr otwarto 1 maja 1954 roku programem składanym pt. Nareszcie otwarcie. Kilkakrotnie zmieniał nazwę. Przez pierwsze miesiące określano go jako Teatr na Żoliborzu (pod egidą Państwowej Organizacji Imprez Artystycznych „Artos”), od lipca 954 nosił już nazwę Teatr Estrada. Teatr Komedia pojawia się w roku 1957. W latach 1990-1994, jako Teatr Północny, był częścią Północnego Centrum Sztuki. We wrześniu 1994 powrócił do nazwy historycznej. Wpisany do rejestru zabytków.
fot. Michał Januszaniec
Od początku teatr specjalizował się w repertuarze zgodnym ze swoją nazwą, czyli komediowym, lżejszym, często muzycznym. Tu grano słynne Jajko Feliciena Marceau, Złotego cielaka Ilfa i Pietrowa, Porwanie Sabinek Juliana Tuwima, Café pod minogą Stefana Wiecheckiego (Wiecha), Romans z wodewilu Władysława Krzemińskiego, Piękną Helenę Jacquesa Offenbacha, Jadzię wdowę Ryszarda Ruszkowskiego, Króla włóczęgów Rudolfa Frimla, Śniadanie u Tiffaniego z piosenkami Agnieszki Osieckiej, Kłamczuchę Maurice’a Hennequina reżyserował Andrzej Szczepkowski.
Grali: Barbara Krafftówna, Wiesław Michnikowski, Irena Kwiatkowska, Jarema Stępowski, Tadeusz Ross, Irena Ładosiówna, Helena Gruszecka, Bohdan Łazuka, Zofia Merle, Marek Perepeczko, Irena Karel, Alina Janowska, Cezary Julski, Irena Karel, Izabella Olejnik, Janusz Rewiński, Marian Opania, Hanna Śleszyńska.
Dyrektorami Teatru byli specjaliści w tej dziedzinie: Czesław Szpakowicz (1957–1964), Jan Biczycki (1964–1965), Olga Lipińska (1977–1990), Zenon Dądajewski (1985–2006). Od sezonu 2005/2006 dyrektorem jest Tomasz A. Dutkiewicz. Teatr nie posiada stałego zespołu aktorskiego od 1992 roku.
