Wrocławski Ratusz Starego Miasta, usytuowany w centrum Rynku 1, powstał na przełomie XIII i XIV w., a następnie w okresie między 1470 a 1510 został znacznie rozbudowany. W latach 1860–1964, wg projektu berlińskiego architekta F.A. Stülera na fundamentach rozebranego w 1860 r. Domu Płócienników oraz Urzędu Wagi i Szrotu wystawiono Nowy Ratusz (Rynek 3-6 / Sukiennice 9) z fasadą zwróconą ku zachodniej pierzei.
W trójkondygnacyjnej bryle, wyróżnia się znacznie wyższe naroże południowe, gdzie mieści się sala obrad rady miejskiej, której reprezentacyjny charakter podkreślają wysokie okna, wieńczący ten fragment budowli szczyt i ustawiona w elewacji alegoria handlu i przemysłu. Od lokacji miasta w XIII w. na środku Rynku powstawała zabudowa o funkcji handlowej. Początkowo tworzyły ją regularnie rozmieszczone zespoły kramów w kierunku wschodnio-zachodnim, które komunikowały się ponadto przejściem z północy na południe. Drewniane kramy zastąpiono z czasem murowaną zabudową z dwoma wąskimi pasażami Przejściem Żelaźniczym, gdzie sprzedawano wyroby żelazne, metale kolorowe, farby, wosk i bakalie oraz przyprawy. Drugie przejście zwano od XIX w. Garncarskim. To właśnie w Przejściu Żelaźniczym (Rynek 27), po południowej stronie przez wiele lat (1964–1982) mieściła się siedziba Teatru Laboratorium Jerzego Grotowskiego, obecnie działa w tym miejscu Instytut Im. Jerzego Grotowskiego.AUTOR: Bożena Grzegorczyk
Rynek 27, 50-101 Wrocław | grotowski-institute.art.pl
