Korzystając z serwisu internetowego wyrażasz zgodę na używanie plików cookie. Pliki cookie możesz zablokować za pomocą opcji dostępnych w przeglądarce internetowej. Aby dowiedzieć się więcej, kliknij tutaj.
x
X
ZAPLANUJ SWÓJ SPACER
Teatr Dramatyczny im. Jerzego Szaniawskiego
Ul. Nowy Rynek 11
Historia Teatru w Płocku rozpoczyna się w 1812 r., kiedy to dzięki staraniom ówczesnego prefekta departamentu płockiego Rajmunda Rembielińskiego adaptowano na teatr zrujnowany kościół Świętej Trójcy. I tak od 20 sierpnia 1812 r. Płock, jako jedno z pierwszych miast w Polsce, posiadał swój teatr. Gościł w nim m.in. Wojciech Bogusławski z Teatrem Narodowym; grali tacy aktorzy, jak: Ludwik Solski, Wincenty Rapacki, Mira Zimińska i Gabriela Zapolska.
Twórcą teatru był prefekt departamentu płockiego - Rajmund Rembieliński – wcześniej bohater Insurekcji Kościuszkowskiej, później działacz polityczny, gospodarczy i kulturalny. Na siedzibę teatru zlecił przebudować zniszczony kościół św. Trójcy. Teatr zbudowano według planów Aleksandra Groffego. 20 sierpnia 1812 roku rozpoczął działalność Teatr Miejski premierą tragedii Johanna Heinricha Zschokkego Abelino, wielki bandyt wenecki.
W 1822 roku Teatr otrzymał nowy fronton według planów Ludwika Mahna. W 1823 roku gościł w Teatrze Płockim Wojciech Bogusławski z zespołem Teatru Narodowego. Po pierwszej wojnie światowej rolę mecenasa teatru zaczęły spełniać władze miejskie, zwalniając zespoły aktorskie z czynszu dzierżawnego, ponosząc koszty ogrzewania, remontów i wyposażenia w dekoracje. Największym sukcesem płockiego teatru w tym okresie było, wystawione w 1928 roku, Wesele na Kurpiach ks. Władysława Skierkowskiego, które osiągnęło ponad 500 przedstawień w kraju i za granicą. Teatr Miejski działał do drugiej wojny światowej. Występowało w nim wielu wybitnych twórców, między innymi Gabriela Zapolska, Wincenty Rapacki, Ludwik Solski.
W 1940 roku niemieckie władze okupacyjne zburzyły budynek Teatru. Po wyzwoleniu przedstawienia teatralne wystawiano w sali kina Przedwiośnie. Regularnie grywał w Płocku Teatr Ziemi Pomorskiej z Torunia, Teatr im. Stefana Jaracza z Olsztyna oraz Teatr Ziemi Mazowieckiej z Warszawy. W 1972 roku ówczesny dyrektor Teatru Ziemi Mazowieckiej – Andrzej Sewruk, podjął próbę utworzenia w Płocku filii, która w zmyśle miała stać się zalążkiem teatru płockiego. Aktywnie w sprawie reaktywowania teatru działało Płockie Towarzystwo Przyjaciół Teatru. Zapraszali do Płocka znanych aktorów, nawiązali współpracę z Teatrem Adekwatnym Henryka Boukołowskiego. Starania społecznych działaczy PTPT, ludzi zainteresowanych rozwojem kulturalnym miasta oraz władzy, zostały zwieńczone sukcesem.
30 marca 1974 roku, zarządzeniem prezydenta miasta Płocka – Henryka Rybaka i naczelnika Powiatu Płockiego – Stanisława Tytera, został powołany Teatr Dramatyczny. Jego siedzibą stał się dom kultury zbudowany dla Petrochemii, wg projektu Tadeusza Zielińskiego i Stefana Putowskiego. Oficjalne otwarcie nastąpiło 12 stycznia 1975 roku uroczystą premierą Krakowiaków i Górali Wojciecha Bogusławskiego w reżyserii Jana Skotnickiego – pierwszego dyrektor i współzałożyciela Teatru. Pierwszą, nieoficjalną premierą był spektakl Romeo i Julia Williama Shakespeare’a (31 grudnia 1974 r.) w reżyserii Grzegorza Mrówczyńskiego. Rodzicami chrzestnymi Teatru Płockiego zostało dwoje wybitnych aktorów – Ryszarda Hanin i Tadeusz Łomnicki.
Początkowo nazwa teatru brzmiała „Teatr Płocki – Ośrodek Kultury i Sztuki”. W 1977 roku nastąpił podział placówki na Teatr Dramatyczny i Płocki Dom Kultury. W 1980 roku teatrowi nadano imię Jerzego Szaniawskiego, dramaturga i pisarza żyjącego w latach 1886 – 1970. Od 1999 roku organem założycielskim teatru jest samorząd województwa mazowieckiego. W latach 2006 – 2007, z inicjatywy marszałka Adama Struzika, ze środków samorządu województwa mazowieckiego, dokonano przebudowy i modernizacji Teatru według projektu architektów Jakuba Wujka i Adama Nawrota z Pracowni Architektonicznej Lipski i Wujek z Łodzi. Budynek został w pełni dostosowany do potrzeb Teatru – dobudowano nadscenie, służące do podwieszania dekoracji, powiększono rozmiary sceny, wyposażając ją w przenośną scenę obrotową, wykonano system zapadni. Scena została wyposażona w mechanicznie opuszczany orkiestron mogący pomieścić skład orkiestry operowej. Od podstaw wybudowano w gmachu teatru scenę kameralną. Zastosowane w niej rozwiązania technologiczne pozwalają na dowolną konfigurację przestrzeni scenicznej. Realizacji monodramów i małych form teatralnych, służy scena Piekiełko, powstała w miejscu dawnej małej sceny.
POWIĄZANE SPACERY
SPACEROWNIK DLA DZIECI, KTÓRE ZABIERAJĄ NA SPACER DOROSŁYCH: WIELKIE MARZENIE O TEATRZE
