Korzystając z serwisu internetowego wyrażasz zgodę na używanie plików cookie. Pliki cookie możesz zablokować za pomocą opcji dostępnych w przeglądarce internetowej. Aby dowiedzieć się więcej, kliknij tutaj.
x
X
ZAPLANUJ SWÓJ SPACER
TEATR NOWY IM. TADEUSZA ŁOMNICKIEGO W POZNANIU
ul. Dąbrowskiego 5
Historia Teatru Nowego w Poznaniu od początku związana jest z kamienicą przy ul. Dąbrowskiego 5. Powstały 1923 roku teatr już od ponad dziewięćdziesięciu lat jest jednym z ulubionych miejsc teatralnych wielu poznaniaków.
Teatr Nowy im. Tadeusza Łomnickiego w Poznaniu
Teatr rozpoczynał swoją działalność jako scena imienia Heleny Modrzejewskiej. Od 2002 roku patronem teatru jest Tadeusz Łomnicki – jeden z najważniejszych polskich aktorów XX wieku, który zmarł na scenie Nowego podczas prób do premiery Króla Leara.
Siedzibą Teatru Nowego im. Tadeusza Łomnickiego w Poznaniu jest secesyjna kamienica przy ulicy Jana Henryka Dąbrowskiego 5 nazywana „Domem pod Tańczącym Kogutem”. Historia budynku zaprojektowanego przez poznańskich architektów Hermana Böhmera i Paula Preula rozpoczyna się w latach 1906–1907, jednak jej teatralny rozdział otwiera rok 1923.
6 lipca 1923 roku teatr został wpisany do rejestru koncesjonowanych teatrów, a stanowisko pierwszego dyrektora objął Mieczysław Rudkowski. Widownia sali przy ulicy Dąbrowskiego liczyła około 350 miejsc. Scena i zaplecze były niewielkie. Działalność Teatru Nowego im. Heleny Modrzejewskiej zainaugurowała premiera sztuki Poznaniaka – Szczepana Jeleńskiego – ukrytego pod pseudonimem Bohdana Katerwy. Premiera Przechodnia odbyła się 14 września 1923 roku.
Pierwsze dziesięciolecia istnienia teatru były czasem niełatwych zmagań o przetrwanie i ukonstytuowanie niezależnej sceny dramatycznej. W latach przedwojennych nad teatrem wisiało niebezpieczeństwo bankructwa. Po wojnie został on najpierw reaktywowany jako prywatne przedsiębiorstwo, a wkrótce utracił artystyczną niezależność na rzecz Państwowych Teatrów Dramatycznych. W latach 1971-1973 dokonano przebudowy i remontu teatru. W tym czasie przedstawienia grane były w Sali Domu Kultury MO „Olimpia”.
W 1973 Teatr Nowy odzyskał autonomię i wówczas na dobre zaczęła się jego historia, która trwa do dziś. Po odzyskaniu niezależności dyrekcję Teatru Nowego w Poznaniu objęła Izabela Cywińska, która przez ponad piętnaście lat kierowania instytucją zbudowała niezwykle silny zespół artystyczny i uczyniła z Nowego jedno z najważniejszych miejsc na teatralnej mapie Polski. W teatrze powstawały spektakle odważnie komentujące polską rzeczywistość i wchodzące w dialog z publicznością.
Po Izabeli Cywińskiej dyrekcję przejął Eugeniusz Korin, który zainicjował generalną przebudowę Teatru Nowego. 4 stycznia 2002 roku oddano do użytku po remoncie Dużą Scenę i Scenę Nową, a także nowe garderoby aktorskie i pracownie teatralne wraz z zapleczem. W historycznym budynku odnowiono zabytkową fasadę oraz wyremontowano foyer Dużej Sceny. Teatr powiększył się również o część restauracyjną umiejscowioną w podziemiach i część hotelową na drugim piętrze. W 2002 roku Teatr Nowy przyjął imię Tadeusza Łomnickiego.
W latach 2003–2011 teatr święcił międzynarodowe triumfy za dyrekcji Janusza Wiśniewskiego. Na potrzeby spektaklu Faust w jego reżyserii w 2005 roku część stolarni została zaadaptowana na Trzecią Scenę, która umożliwia granie spektakli w bardziej bezpośrednim kontakcie z publicznością.
W 2013 roku Teatr Nowy obchodził jubileusz 90-lecia istnienia i 40-lecia funkcjonowania jako niezależna instytucja kultury zapoczątkowanego przez dyrekcję Izabelli Cywińskiej.
Od 2011 roku dyrektorem teatru jest Piotr Kruszczyński, który wprowadził nową estetykę zarówno do repertuaru, jak i do wnętrza teatru. Obecnie spektakle pokazywane są na trzech scenach: Dużej, Nowej i Trzeciej. Co miesiąc publiczność może obejrzeć około 30 przedstawień i wziąć udział w projektach edukacyjno-teatralnych dla różnych grup widzów.
CZYTAJ DALEJ
CIEKAWOSTKI
► Data powstania: 6 lipca 1923.
► W latach 1923–1934 za dyrekcji Mieczysława Rudkowskiego scena przy Dąbrowskiego dwukrotnie gościła sławny Moskiewski Teatr Artystyczny (MChAT).
► 22 lutego 1992 roku podczas prób Króla Leara na scenie teatru Nowego zmarł Tadeusz Łomnicki, którego czytelnicy tygodnika „Polityka” w ankiecie przeprowadzonej w 1998 roku uznali za największego polskiego aktora XX wieku. Ostatnie jego słowa brzmiały: Więc jakieś życie świta przede mną. Dalej, łapmy je, pędźmy za nim, biegiem, biegiem! (Król Lear, akt IV, scena 6, tłum. St. Barańczak). Premiera zapowiedziana na 29 lutego 1992 roku nie odbyła się.
► W Teatrze Nowym powstały jedne z pierwszych ważnych spektakli w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego: Trucizna teatru Rodolfo Sirery (1993), Roberto Zucco Bernarda-Marie Koltèsa (1995), Zimowa opowieść Williama Shakespeare’a (1997).
CZYTAJ DALEJ
WAŻNE DATY
► 1923–1934 dyrekcja Mieczysława Rudkowskiego.
► 1934–1935 dyrekcja Teofila Trzcińskiego.
► 1935–1936 dyrekcja Kazimierza Koreckiego.
► 1935–1936 dyrekcja Juliusza Lubicz-Lisowskiego, Stefana Brema i Nuny Młodziejowskiej-Szczurkiewiczowej.
► 1945–1949 dyrekcja Zbigniewa Szczerbowskiego.
► Dwadzieścia lat Proscenium: 1972–1992. Red. Katarzyna Grajewska, Milan Kwiatkowski. Poznań 1992.
► Teatr Nowy w latach 1973–1987 pod dyrekcją Izabelli Cywińskiej w fotografii Jacka Kulma. Tekst: Stefan Drajewski. Poznań 2013.
► Teatr Nowy w Poznaniu 1923–1973. Oprac. i red. Milan Kwiatkowski, Elżbieta Kalemba-Kasprzak. Poznań 1973
► Teatr Nowy w Poznaniu 1973–1983. Red. Roman Chojnacki, Milan Kwiatkowski. Poznań 1984.
Teatr Nowy im. Tadeusza Łomnickiego w Poznaniu
