Korzystając z serwisu internetowego wyrażasz zgodę na używanie plików cookie. Pliki cookie możesz zablokować za pomocą opcji dostępnych w przeglądarce internetowej. Aby dowiedzieć się więcej, kliknij tutaj.
x
X
ZAPLANUJ SWÓJ SPACER
TEATR WIELKI IM. STANISŁAWA MONIUSZKI
ul. Fredry 9
Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki mieści się w powstałym w latach 1909–1910 neoklasycystycznym budynku zaprojektowanym przez monachijskiego architekta Maxa Littmana. Teatr położony jest w centrum Poznania, w otoczeniu zieleni. Fontanna przed operą jest integralną częścią projektu architektonicznego z początku XX wieku, a otaczający ją park to dziś jedno z ulubionych miejsc letniego odpoczynku poznaniaków.
Poznań: Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki
Historia budynku, w którym dziś mieści się Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki rozpoczyna się w 1909 roku. W założeniach urbanistycznych władz pruskich znalazła się budowa nowego gmachu teatru miejskiego, który zaprojektowany został przez monachijskiego architekta Maxa Littmana. Budynek w stylu neoklasycystycznym postawiono na pasie fortecznym okalającym miasto. Fasadę zdobiło sześć potężnych kolumn jońskich, a tympanon zwieńczyła rzeźba Pegaza. Integralną częścią koncepcji architektonicznej była znajdująca się przed teatrem fontanna. Reprezentacyjny gmach mógł śmiało konkurować z innymi teatrami miejskimi ówczesnej Europy. Budowa nowego teatru trwała półtora roku i 30 września 1910 roku odbyła się pierwsza premiera – Czarodziejski flet W. A. Mozarta.
W 1919 roku teatr został przejęty przez władze polskie i 31 sierpnia spektaklem Moniuszkowskiej Halki zainicjowano działalność Teatru Wielkiego w Poznaniu. Na uroczystą inaugurację licznie przybyli reprezentanci świata polityki i kultury. Początkowo scena służyła też dramatowi, w teatrze odbywały się również koncerty symfoniczne, ale to właśnie opera i balet rozsławiły poznańską scenę pod Pegazem i uczyniły z niej jedną z najważniejszych scen muzycznych w Polsce. W trakcie kolejnych przedwojennych dyrekcji w repertuarze dominowały utwory kompozytorów polskich oraz dziewiętnastowieczna klasyka opery włoskiej francuskiej, niemieckiej. Starannie dobierano i budowano zespół, do którego angażowano znakomitych artystów operowych.
Gmach teatru przetrwał wojnę i poznańska scena jako pierwszy teatr operowy w Polsce wznowiła działalność. Pierwsza powojenna premiera – Krakowiacy i Górale Karola Kurpińskiego (2 czerwca 1945) poprzedzona została cyklem koncertów i recitali w zniszczonym w wyniku działań wojennych budynku.
W 1950 roku, ponad trzydzieści lat po premierze Halki w 1919 roku, patronem poznańskiej opery został Stanisław Moniuszko.
Po wojnie repertuar Teatru Wielkiego obfitował w ciekawe realizacje. Poszerzał się o realizacje oper kompozytorów rosyjskich, pierwsze polskie wykonania oper i baletów, znane utwory zagranicznych twórców. W składzie solistów pojawiały się kolejne wybitne nazwiska. Zespół zaczął występować również poza siedzibą teatru i niejednokrotnie prezentował repertuar baletowy oraz opery polskie na scenach zagranicznych i na międzynarodowych festiwalach. W latach sześćdziesiątych kierownikiem baletu został Conrad Drzewiecki uznawany za jednego z najbardziej wszechstronnych i twórczych choreografów XX wieku.
W latach dziewięćdziesiątych w repertuarze teatru pojawiły się odważne inscenizacje, wysoko cenione w kraju i zagranicą. Poznańska opera nawiązała współpracę z międzynarodowymi festiwalami i europejskimi teatrami (Baden-Baden, Bruksela, Heilbronn, Luksemburg, Xanten i Carcassonne). Nowe dyrekcje wiązały się dla teatru z podjęciem wyzwań artystycznych związanych z koprodukcjami ze światowymi scenami operowymi. Repertuar poszerzył się też o małe formy muzyczne prezentowane na scenie kameralnej im. Wojciecha Drabowicza.
W 2010 roku Teatr świętował jubileusz 100-lecia swojego istnienia.
Od 12 lipca 2012 roku dyrektorem Teatru Wielkiego jest Renata Borowska-Juszczyńska. W gronie współpracowników opery pojawili się znani z wyjątkowej wyobraźni twórcy tacy jak: David Pountney, Denis Krief, Kirsten Delholm, Pippo Delbono, Leszek Mądzik, Maciej Prus, Ran Arthur Braun. Do repertuaru wprowadzane są również kompozycje współczesne. Opera umożliwia debiuty dobrze zapowiadającym się młodym twórcom. Teatr Wielki proponuje widzom również ciekawy program z zakresu edukacji operowej w ramach projektów takich jak: Uniwersytet operowy, Laboratorium Teatru Operowego czy Pracownia Krytyki Operowej. Jest również wydawcą Biblioteki Pegaza – serii wydawniczej towarzyszącej ważnym wydarzeniom związanym z życiem poznańskiej opery.
CZYTAJ DALEJ
CIEKAWOSTKI
► Data powstania: 30 września 1910 r.
► Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu posiada wypożyczalnię kostiumów teatralnych z siedzibą przy ul. Polskiej 116, w której za niewielką opłatą można wypożyczyć niezwykle różnorodne kostiumy.
WAŻNE DATY
► 1919–1922 dyrekcja Adama Dołżyckiego.
► 1922–1929 dyrekcja Piotra Stermicza-Valcroziaty.
► 1929–1933 dyrekcja Zygmunta Wojciechowskiego.
► 1933–1939 dyrekcja Zygmunta Latoszewskiego.
► 1945 – dyrekcja Zygmunta Wojciechowskiego.
► 1945–1948 dyrekcja Zygmunta Latoszewskiego.
► 1948–1949 dyrekcja Zdzisława Górzyńskiego.
► 1949–1954 dyrekcja Waleriana Bierdiajewa.
► 1954–1963 dyrekcja Zdzisława Górzyńskiego.
► 1963–1969 dyrekcja Roberta Satanowskiego.
► 1969–1972 dyrekcja Mieczysława Nowakowskiego.
► 1972–1978 dyrekcja Jana Kulaszewicza.
► 1978–1992 dyrekcja Mieczysława Dondajewskiego.
► 1992–1995 dyrekcja Władysława Radomskiego i Macieja Jabłońskiego.
► 1995–2009 dyrekcja Stanisława Pietrasa.
► 2009–2012 dyrekcja Michała Znanieckiego.
► Od 2012 dyrekcja Renaty Borowskiej-Juszczyńskiej.
CZYTAJ DALEJ
BIBLIOGRAFIA ORAZ LINKI
► Tadeusz Świtała: Opera poznańska, 1919-1969: dzieje teatru muzycznego. Poznań 1973.
► Teatr muzyczny Stanisława Moniuszki. Pod red. Magdaleny Dziadek i Elżbiety Nowickiej. Poznań 2014.
► Teatr operowy Stanisława Moniuszki: rekonesanse. Red. Maciej Jabłoński i Elżbieta Nowicka. Poznań 2005.
Poznań: Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki
