Korzystając z serwisu internetowego wyrażasz zgodę na używanie plików cookie. Pliki cookie możesz zablokować za pomocą opcji dostępnych w przeglądarce internetowej. Aby dowiedzieć się więcej, kliknij tutaj.
x
X
ZAPLANUJ SWÓJ SPACER
RESURSA OBYWATELSKA
Jacka Malczewskiego 16
W tym punkcie miasta przedstawienia teatralne odbywały się z przerwami niemal przez 80 lat, przede wszystkim w II połowie XIX i na początku XX w. Zanim wybudowano działającą do dziś Resursę, która szybko stała się głównym teatralnym punktem na mapie Radomia, w latach 30-tych i 40-tych XIX w. spektakle teatralne organizowano nieopodal, w nieistniejących dziś budynkach koszarowych, przy ulicy Malczewskiego 15.
Występował tu m.in. zespół teatru krakowskiego pod dyrekcją Juliusza Pfeiffra (w 1845 r. w ciągu dwóch tygodni dał 15 przedstawień). W skład trupy wchodzili znani i lubiani aktorzy: Jan Walery Królikowski, Józefa Radzyńska, Ignacy Chomiński, Michał Chomiński, Stanisław Krzesiński. Grano krotochwile, komedie Józefa Korzeniowskiego i wodewile. Rok później aktorzy Pffeifra zaprezentowali w Radomiu bardziej ambitny repertuar, w tym opery Donizettiego, Rossiniego, Aubera. Z tego okresu pochodzi pierwszy zachowany w Radomiu afisz drukowany, który informował m.in. o świetnej garderobie aktorów.
Jako że ciągle brakowało budynku teatralnego z prawdziwego zdarzenia, w 1850 roku Rada Opiekuńcza Zakładów Dobroczynnych Powiatu Radomskiego podjęła decyzję o budowie Resursy. Bardzo szybko zgodę uzyskano i przystąpiono do prac. Budynek według projektu Ludwika Radziszewskiego udostępniono publiczności w 1852 roku. Pierwszą sztuką zagraną w nowej Resursie była komedia Panna mężatka Józefa Korzeniowskiego. Niestety dziewięć lat później, w 1861 roku, w związku z trwającymi w Radomiu i okolicy rozruchami politycznymi, gubernator, hrabia Opperman wydał nakaz zakończenia działalności placówki, a jej siedzibę przeznaczył na kancelarię naczelnika wojennego i koszary wojskowe. W 1867 Resursa została ponownie otwarta i funkcjonowała nieprzerwanie do wybuchu pierwszej wojny światowej.
Przedstawienia teatralne powróciły do Resursy na dobre w 1922 roku za sprawą starosty radomskiego, Zygmunta Strzeszewskiego, który stworzył tutaj komercyjny Teatr Rozmaitości, pomyślany jako przedsięwzięcie dochodowe, utrzymujące się wyłącznie ze sprzedaży biletów. Instytucja działała na zasadach impresaryjnych, występowały tu zespoły objazdowe, proponujące repertuar lekki, popularny, mogący przyciągnąć jak najszerszą publiczność.
W 1924 budynek Resursy wyremontowano. Odnowiona scena miała wysokość 3 kondygnacji. Scenę o powierzchni 120 m² oświetlały 4 reflektory z regulatorami, które umożliwiały dowolne zmiany natężenia światła. Instalację oświetleniową w gmachu teatru tworzyło ponad sto żarówek o mocy od 50 do 2000 watów. Scena otrzymała dodatkowo 8 zapadni. Za kulisami zainstalowano system linek stalowych i bloków do szybkich zmian dekoracji. Pogłębiono kanał orkiestrowy. Licząca ok. 700 miejsc widownia otrzymała wreszcie centralne ogrzewanie. Na występy gościnne regularnie przyjeżdżały trupy Karola Adwentowicza, Marii Mrozińskiej, Henryka Czarneckiego. Obok sztuk bulwarowych radomianie mieli jednak okazję podziwiać i ambitniejsze spektakle w wykonaniu zespołów Teatru Narodowego, Teatru Wielkiego, Teatru Ateneum z Warszawy czy artystów Reduty Juliusza Osterwy. Co ciekawe, chętnie oglądano również sztuki patriotyczne. Wśród gwiazd międzywojennego kina i teatru, które wielokrotnie w Radomiu grywały, warto wymienić choćby Stefana Jaracza, Marię Przybyłko-Potocką, Karola Adwentowicza, Tadeusza Frenkla, Aleksandra Węgierkę, Ludwika Sempolińskiego, Antoniego Fertnera, Kazimierza Krukowskiego czy Eugeniusza Bodo. W czasie II wojny światowej utworzono w tym miejscu Deutsches Haus, gdzie wystawiano przedstawienina w języku niemieckim. Po wojnie działalność teatralna przeniosła się już na plac Jagielloński (dawny plac Zwycięstwa).
