Korzystając z serwisu internetowego wyrażasz zgodę na używanie plików cookie. Pliki cookie możesz zablokować za pomocą opcji dostępnych w przeglądarce internetowej. Aby dowiedzieć się więcej, kliknij tutaj.
x
X
ZAPLANUJ SWÓJ SPACER
TEATR POWSZECHNY IM. JANA KOCHANOWSKIEGO
Plac Jagielloński 15
Budynek przy placu Jagiellońskim, w którym dziś mieści się Teatr Powszechny został oddany do użytku tuż przed wybuchem II wojny światowej, w 1936 roku, jako wybudowany ze środków PPS Dom Robotniczy. Wraz z powołaniem do życia stałej radomskiej sceny kieleckiego Teatru im. Stefana Żeromskiego, budynek przeznaczony został na cele teatralne.
Teatr Powszechny w Radomiu, fot. Rafał T., fotopolska.eu
Radomska scena została otwarta oficjalnie w sylwestrowy wieczór 1948 roku premierą szekspirowskiego Wieczoru Trzech Króli w reżyserii dyrektora połączonych scen, Hugona Morycińskiego. Pierwszym kierownikiem radomskiej filii został znany aktor Mieczysław Pawlikowski.
Teatr działał w ten sposób, że Radomiu (podobnie jak w Kielcach) przygotowywano własne premiery, a następnie wymieniano się przedstawieniami. Scena filialna miała swoją stałą ekipę do obsługi i produkcji przedstawień oraz oddzielny kilkunastoosobowy zespół aktorski. O tym, jak wielkie było w mieście zapotrzebowanie na teatr, świadczy fakt, że w ciągu pierwszych trzech miesięcy działalności spektakle w Radomiu obejrzało ponad 30 tys. widzów. Niekwestionowanym sukcesem radomskiego teatru w tym czasie, i to zarówno pod względem artystycznym, jak i frekwencyjnym, okazała się premiera Grzechu S. Żeromskiego w reżyserii Janiny Orsza-Łukasiewicz (1951). Godna odnotowania jest także kilka miesięcy późniejsza (1952) realizacja Eugenii Grandet Honoré de Balzaca (znów w reżyserii Orszy-Łukasiewicz), bowiem kostiumy do tego spektaklu zaprojektował Tadeusz Kantor. W grudniu 1952 roku dyrekcję kieleckiego teatru na następnych sześć sezonów objęli Irena i Tadeusz Byrscy i był to bez wątpienia jeden z najciekawszych okresów w dziejach tej placówki. W Radomiu wystawiono wtedy z powodzeniem, m.in. sztuki Giraudoux, Słowackiego, Ibsena, Shawa. Przygotowano także polską prapremierę dramatu Goethego Clavigo w reżyserii Zdzisława Karczewskiego oraz fragmenty Dziadów w inscenizacji T. Byrskiego.
W 1956 roku Aleksander Czaplicki tak pisał na łamach „Życia Radomskiego” o repertuarze radomskiej sceny: „dziwny: same dramaty, trupy, sztuki ciężkie, trudne”. Uwaga ta rozsierdziła Byrskiego, który stwierdził, że w Radomiu całkowicie brak środowiska inteligenckiego. Radomianie poczuli się urażeni. Zorganizowano konferencję prasową, na której omówiono sprawy repertuaru i zalecono dyrekcji zdecydowane ograniczenie „zapędów eksperymentatorskich”. Wówczas po raz pierwszy zaczęto poważnie rozważać propozycję całkowitego rozdzielenia sceny kielecko-radomskiej…
W maju 1965 roku budynek Domu Robotniczego, zwanego też Domem Kolejarza, z powodów technicznych musiano zamknąć i poddać kapitalnemu remontowi w związku z istniejącym zagrożeniem pożarowym i bezpieczeństwem pracy. Dyskusje i targi na temat zakresu remontu i projektu rozbudowy trwały 5 lat, a roboty ruszyły dopiero w 1973 roku. Remont okazał się być jedną z najdłużej trwających inwestycji teatralnych w Polsce. Wbrew początkowym zapowiedziom trwał nie 3, a prawie 30 lat. W międzyczasie scenę kielecką i radomską rozłączono, w 1976 roku powołując do życia Teatr Powszechny im. J. Kochanowskiego. Po niemal trzech dekadach żmudnej modernizacji, która w praktyce oznaczała budowanie od podstaw, gmach teatru oddano wreszcie do użytku w grudniu 1991 r.
Radomski „Powszechny” był wówczas jednym z najlepiej wyposażonych teatrów w Polsce. Teatr rzeczywiście zaprojektowano z rozmachem – budynek ma ok. 58 tys. m³ kubatury i 8 tys. m² powierzchni użytkowej. W momencie otwarcia dysponował dwiema wygodnymi scenami: dużą –nowocześnie skonstruowaną, o wymiarach 21 x 14 m, z 377 miejscami na widowni, wyposażoną w dwie obrotówki, kanał orkiestrowy, wysoki komin, liczne wyciągi i system zapadni oraz wygodną sceną kameralną o wymiarach 12 x 12 m, zaplanowaną na ok. 130 miejsc. Obecnie w Teatrze Powszechnym – oprócz wspomnianych scen – działają jeszcze dwie nowe: lalkowa scena Fraszka i undergroundowa scena Kotłownia.
POWIĄZANE SPACERY
MARZYĆ ZNACZY TWORZYĆ. TRADYCJE TEATRALNE RADOMIA
SPACEROWNIK DLA DZIECI, KTÓRE ZABIERAJĄ NA SPACER DOROSŁYCH: BĄDŹ W DOBREJ FORMIE - SPACERUJ Z GOMBROWICZEM!
Teatr Powszechny w Radomiu, fot. Rafał T., fotopolska.eu
