Korzystając z serwisu internetowego wyrażasz zgodę na używanie plików cookie. Pliki cookie możesz zablokować za pomocą opcji dostępnych w przeglądarce internetowej. Aby dowiedzieć się więcej, kliknij tutaj.
x
X
ZAPLANUJ SWÓJ SPACER
TEATR MALICKIEJ II
ul. Marszałkowska 8
To była ostatni teatralna sala oddana do użytku przed wybuchem wojny. 14 stycznia 1939 roku warszawska publiczność weszła w podziemia domu przy ul. Marszałkowskiej 8, luksusowej kamienicy rodziny Pahlów (słynących m. in. jako wytwórcy słynnej pasty do butów Dobrolin). Ich oczom ukazał się wykwintny, elegancki teatr. Podkreślano jego wygodę. Niestety nam pozostaje wierzyć im tylko na słowo. Teatru Malickiej – bo to właśnie ona była inicjatorka jego budowy (stąd też i jego nazwa rozpowszechniona wśród historyków teatru: Teatr Malickiej II) – nie uwieczniono na żadnej zachowanej fotografii!
Inauguracyjna premiera, Pani Bovary Flauberta w inscenizacji Zofii Nałkowskiej, wzbudziła entuzjazm mniejszy niż sama teatralna sala. Tak właściwie było już do samego końca istnienia tej sceny. Malicka, której budżet mocno zapewne nadszarpnęła budowa nowej siedziby swego teatru, a i mniejsze niż na karowej powodzenie granych w nim sztuk – nie dokończyła ostatniego przedwojennego sezonu. Jej teatr wyniósł się z Marszałkowskiej 8 w maju 1939 roku. Następna teatralną antrepryzą miało być kolejne wcielenie Cyrulika Warszawskiego, czyli teatrzyk Figaro prowadzony przez Fryderyka Jarosy’ego. Premiera programu Żyć nie umierać miała odbyć się 1 września 1939 roku. Już do niej nie doszło.
Opuszczonym teatrem przy Marszałkowskiej zainteresowali się Niemcy umieszczając w nim swoje kino Kammerlichtspiele. Grało do ostatnich dni lipca 1944 roku, Niemcy zlikwidowali je wywożąc aparaturę projekcyjną – nota bene – resztki kabiny technika kinowego do całkiem niedawnych czasów były częścią sali teatru! Budynek przetrwał Powstanie Warszawskie jako jeden z nielicznych nadających się do szybkiego przywrócenia mu funkcji teatralnych. Wiosną 1944 roku próbowała go objąć w posiadanie spółdzielnia teatralna Teatr Nowej Warszawy, jednak opieszałość BOS-u spowodowała zmianę jego użytkownika. W październiku 1945 roku Teatr Malickiej II przejęły Miejskie Teatry Dramatyczne. Determinacja naczelnego dyrektora MTD Eugeniusza Poredy i jego brata, śpiewaka Kazimierza Poredy doprowadziła do teatralnego cudu – z zalanej podskórną wodą, zrujnowanej sali w ciągu dwóch miesięcy zrodziła się pierwsza powojenna siedziba warszawskiej opery – Scena Operowo-Muzyczna. Zainaugurowana 4 grudnia 1945 roku Pajacami Leoncavalla i Verbum nobile Moniuszki zaspokajała potrzeby melomanów do jesieni 1948 roku, kiedy to nastąpiła jej likwidacja. Warszawa pamięta tę salę głównie jako Rozmaitości. Po raz pierwszy nazwa ta pojawiła się w historii tego teatru w roku 1947, kiedy to na Marszałkowskiej występowały współdzieląc tę siedzibę zespół dramatyczny i operowy.
Pożar 1991 roku zniszczył kształt nadany teatrowi za czasów Poredów. Jego obecny wystrój nie ma wiele wspólnego z salą powojenną. Czas zatarł także starannie ostatnie ślady dawnego Teatru Malickiej II.
