Korzystając z serwisu internetowego wyrażasz zgodę na używanie plików cookie. Pliki cookie możesz zablokować za pomocą opcji dostępnych w przeglądarce internetowej. Aby dowiedzieć się więcej, kliknij tutaj.
x
X
ZAPLANUJ SWÓJ SPACER
STUDIUM TEATRALNE
ul. Lubelska 30/32
Studium Teatralne właśnie obchodzi 20-lecie swojej działalności. Jego początki są związane z warsztatami prowadzonymi w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski przez Piotra Borowskiego. Dyrektorem galerii był wtedy Wojciech Krukowski, twórca Akademii Ruchu, który udostępnił młodym studentom Akademii Teatralnej i Uniwersytetu Warszawskiego salę Laboratorium. Uczestnicy warsztatów założyli w tym samym roku Studium Teatralne. Rok później powstał spektakl - opowieść o nich samych i o miejscu, w którym przyszło im żyć.
Przedstawienie Miasto zostało nagrodzone na lubelskich Konfrontacjach Teatralnych za „młody głos w sprawie naszej współczesności”. Studium Teatralne dedykuje rok 2015 pamięci zmarłego w 2014 Wojciecha Krukowskiego w geście wdzięczności za to, że przyczynił się do powstania zespołu. Jestem Wojtkowi bardzo wdzięczny zarówno za to, co zrobił dla nas jako człowiek, jak i za wzór konsekwencji artystycznej. W 2015 zaprosiliśmy Akademię Ruchu, by zrealizowała premierę spektaklu w Studium. Naszym pragnieniem jest także zaznaczyć obecną działalność osób związanych z Akademią Ruchu - mówi Piotr Borowski.
Ważnym aspektem pozostaje praca z młodzieżą i studentami. Nie ukrywają swojej fascynacji Jerzym Grotowskim i Włodzimierzem Staniewskim. Założyciel Studium Teatralnego w latach 70. współpracował z Grotowskim. Potem był aktorem w grupie teatralnej „Gardzienice" prowadzonej przez Włodzimierza Staniewskiego, a w latach 80. i 90. pracował w Ośrodku Jerzego Grotowskiego we włoskiej Pontederze.
Borowski mówił o swojej grupie w 2002 roku w „Didaskaliach”: "Z jednej strony czuję, że rozwijamy pewną tradycję artystyczną, która jest bardzo różnorodna, ale nie sprzeczna wewnętrznie: Stanisławski, Meyerhold, Osterwa, Brecht, Artaud, aż po Grotowskiego czy <<Gardzienice>>. Zdajemy sobie sprawę z tych wszystkich doświadczeń. Poprzez praktykę wyłania się stopniowo nasza własna tradycja, własna droga. Z drugiej strony dostrzegamy negatywne zjawiska społeczne, takie jak rosnąca agresja, stres, brak stabilizacji, zakorzenienia. Wierzymy, że wysoka jakość dzieła artystycznego może je zmienić, pozwala stworzyć biegun przeciwny; w tym widzimy nasze powołanie".
Charakter swojej misji podkreślają również na stronie internetowej, pisząc: "Nie jesteśmy więc teatrem politycznym, publicystycznym, antropologicznym, nie bazujemy na tradycyjnym dziedzictwie kulturowym. Nie określa nas forma, metoda czy wiedza przeszłych pokoleń. Czas płynie stwarzając przed nami nowe wyzwania, a my w tej zmienności nieustająco podejmujemy próbę ich definiowania wychodząc naprzeciw nadchodzącym zagrożeniom".
Ciekawym projektem, wykraczającym poza tradycyjne rozumienie teatru jako miejsca, jest cykl Historia jednego obrazu, podczas których są prezentowane obrazy będące od pokoleń w posiadaniu warszawskich rodzin. - Są to obrazy które nigdy nie były publicznie udostępniane a których historia spleciona z losem rodzin, odsłania część nieznanej przestrzeni naszego miasta – mówią jego kuratorzy.
Aktorzy prezentowali swoje spektakle na całym świecie, m.in. w Stanach Zjednoczonych, Włoszech, Wielkiej Brytanii i Brazylii.
