Korzystając z serwisu internetowego wyrażasz zgodę na używanie plików cookie. Pliki cookie możesz zablokować za pomocą opcji dostępnych w przeglądarce internetowej. Aby dowiedzieć się więcej, kliknij tutaj.
x
X

ZAPLANUJ SWÓJ SPACER

Powązki Wojskowe- spacer szlakiem ludzi sceny

1,323 km
I znów nadchodzi listopad, miesiąc wspomnień. W ramach projektu Spacerownik Teatralny Teatr Syrena w Warszawie i Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego zapraszają na pierwszy teatralny spacer po Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. W czasie prawie dwugodzinnej wędrówki odwiedzimy i na chwilę zatrzymamy się przy grobach znanych aktorów i aktorek, reżyserów, twórców i organizatorów życia teatralnego – ludzi, których podziwialiśmy na scenie i ekranie, ale też takich, których twarzy nie kojarzymy, a bez których polski teatr nie byłby taki sam. Dowiemy się, która ze słynnych polskich scenografek jako zwierzęta domowe trzymała gęsi – bernikle kanadyjskie; który budowniczy Trasy Łazienkowskiej zagrał na teatralnej scenie smerfa Ciamajdę;  który niezapomniany polski aktor komediowy szył buty; gdzie pochowany jest „na wieki wieków amant” i która z aktorek estradowych otrzymała tytuł Mistrza Mowy Polskiej. Zobaczymy też na czyim grobie jest napis, że po jego śmierci „nudno będzie w teatrze” i gdzie pochowany jest aktor, który wiedział, gdzie są najlepsze kasztany w Paryżu. A to zaledwie część opowieści.
 
 
Autorka: Joanna Mariuk
Data wprowadzenia spaceru: 30.10.2019.


 
 
  • 1.

    1. Grób Krystyny Sienkiewicz (1935-2017) | Kolumbarium Q/7

    Aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna, artystka estradowa, miłośniczka zwierząt. Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych. Była wulkanem kreatywności: szydełkowała, malowała, szyła ubrania i lalki, haftowała, pisała z wdziękiem i swadą. Swoją życiową podróż z teatrem zaczęła od STS-u, gdzie nie tylko występowała na scenie, ale przygotowywała kostiumy, scenografie, plakaty, a nawet sprzedawała bilety. Przyjaźniła się z Agnieszką Osiecką. Była związana z warszawskimi teatrami, ale też z kabaretem Olgi Lipińskiej, czy Kabaretem pod Egidą. Obdarzona niezwykłym poczuciem humoru, obsadzana była głównie w rolach komediowych. Pod koniec życia miała poważne kłopoty zdrowotne, przeszła udar, chorowała na nowotwór, prawie całkowicie utraciła wzrok.
    • 0,012 km
    1 min
  • 2.

    2. Grób Romana Kłosowskiego (1929-2018) | Kolumbarium Q/8

    W środowisku zwany „Kłosem”. Ukończył studia aktorskie i reżyserskie, wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi, był dyrektorem Teatru Powszechnego w tym mieście. Skromny, sympatyczny i obdarzony wielkim poczuciem humoru, nie stronił od ról charakterystycznych, zagrał np. Smerfa Ciamajdę w „Smurfowisku” w Teatrze Syrena. Ogromną popularność przyniosła mu rola Maliniaka w filmie „Czterdziestolatek”. Pod koniec życia zmagał się z problemami ze wzrokiem. Ogromnie związany z żoną, Krystyną, zaczął gasnąć po jej śmierci. Ostatnie miesiące życia spędził w domu opieki pod Łodzią.
    • 0,025 km
    1 min
  • 3.

    3. Grób Adama Hanuszkiewicza (1924-2011) | Aleja Zasłużonych (kwatera A/2)

    Aktor i reżyser teatralny, dyrektor warszawskich teatrów: Powszechnego, Narodowego i Nowego, współtwórca Teatru Telewizji. Był teatralnym wizjonerem, który wzbudzał kontrowersje i nie bał się szokować. W nowatorski sposób podchodził do klasycznych sztuk. Do historii teatru przeszedł jego Kordian mówiący słynny monolog w rozkroku na drabinie oraz inscenizacja „Balladyny” w Teatrze Narodowym z 1974 roku, w której Goplana (Bożena Dykiel) jeździła na scenie na motocyklu marki Honda. Reżyserował także w teatrach poza granicami Polski. Miał wielkie powodzenie u kobiet, czterokrotnie był żonaty. Na jego grobie widnieje napis: „Umarł Hanuszkiewicz. Nudno będzie w teatrze…”
    • 0,358 km
    6 min
  • 4.

    4. Grób Arnolda Szyfmana (1882-1967) | Aleja Zasłużonych (kwatera A/25)

    Doktor filozofii, publicysta, krytyk teatralny, reżyser, znawca teatru, założyciel kabaretu „Figliki” i „Momus”, a przede wszystkim organizator życia teatralnego stolicy. Potrafił zdobyć materiały budowlane i uzyskać kredyt na remont teatru, odkrywał młode talenty, tworzył plany repertuarowe, a także reżyserował. To jemu zawdzięczamy powstanie Teatru Polskiego w Warszawie (inauguracja w 1913 roku) oraz powojenną odbudowę Teatru Wielkiego – Opery Narodowej. Energiczny i niestrudzony, podróżował po całym świecie, by zapoznać się z nowinkami związanymi z architekturą, czy infrastrukturą teatralną a potem wdrożyć je w swoim teatrze. W 100-lecie powstania Teatr Polski w Warszawie, którego Szyfman był wieloletnim dyrektorem, przyjął jego imię.
    • 0,155 km
    2 min
  • 5.

    5. Grób Adolfa Dymszy (1900-1975) | Kwatera B/15

    Właściwie Adolf Bagiński - jeden z największych komików polskiego filmu, teatru i estrady, zwany „Wielkim Dodkiem”. Był filarem przedwojennego kabaretu Qui Pro Quo, gwiazdą kina niemego, a potem dźwiękowych produkcji filmowych międzywojnia, „królem polskiej komedii”. Lata okupacji spędził w Warszawie grając w jawnych teatrach rewiowych, za co po wojnie został ukarany przez sąd koleżeński ZASP czasowym zakazem grania w stołecznych teatrach. Swoje powojenne życie zawodowe związał z Teatrem Syrena. Był mistrzem robienia kawałów i naśladowania głosów oraz utalentowaną „złotą rączką”. Ciężko chory, głuchy i zupełnie niesamodzielny, umierał w cierpieniu w Domu Pomocy Społecznej w Górze Kalwarii.

    • 0,168 km
    3 min
  • 6.

    6. Grób Xymeny Zaniewskiej-Chwedczuk (1924-2016) | Aleja Zasłużonych (kwatera G)

    Współtwórczyni polskiej szkoły scenografii, kostiumografka, architektka, projektantka ubrań, wieloletnia scenografka Telewizji Polskiej. Energiczna i pomysłowa, w ciasnym, teatralnym studio, wyczarowywała niezwykłą oprawę dla programów telewizyjnych i spektakli Teatru Telewizji. Często współpracowała z Adamem Hanuszkiewiczem. W latach 90. prowadziła program telewizyjny „Stawka większa niż szycie”. Przygotowywała wystawy polskiej mody poza granicami Polski. W tandemie z mężem, Mariuszem Chwedczukiem, projektowała kostiumy i scenografie do wielu spektakli w teatrach dramatycznych i operowych (np. do „Szeherezady” Rimskiego-Korsakowa w Teatrze Wielkim w Łodzi, czy „Copelii” Delibesa w Teatrze Muzycznym Roma w Warszawie).
    • 0,019 km
    1 min
  • 7.

    7. Grób Danuty Szaflarskiej (1915-2017) | Aleja Zasłużonych (kwatera G)

    Aktorka teatralna i filmowa, która u szczytu popularności była dwa razy w życiu: gdy w 1947 roku wszedł na ekrany pierwszy pełnometrażowy polski film powojenny „Zakazane piosenki”, gdzie grała główną rolę, oraz pod koniec życia, gdy zagrała w filmie Doroty Kędzierzawskiej „Pora umierać” oraz wcieliła się w rolę Osowiałej Staruszki w „Między nami dobrze jest” Doroty Masłowskiej (TR Warszawa). Nagrywała też słuchowiska dla radia i była aktorką dubbingową. Filigranowa i energiczna, była wspaniałą gawędziarką. Prawie do końca swojego ponad 100-letniego życia pozostawała aktywną aktorką. Ze sceny zeszła ostatecznie w 2016 roku, gdy złamała biodro w czasie prób w Teatrze Żydowskim.

    • 0,096 km
    1 min
  • 8.

    8. Grób Aliny Janowskiej (1923-2017) | Aleja Zasłużonych (kwatera G)

    Zaradna, ambitna i pracowita, po kontuzji kolana karierę tancerki zamieniła na karierę aktorki i artystki estradowej. W czasie wojny przeszła przez więzienie na Pawiaku, była też łączniczką w Powstaniu Warszawskim (pseudonim „Alina”). Po wojnie została zaangażowana do Teatru Syrena. Nie bała się wyzwań. Śpiewała pod gołym niebem na budowie na Placu Konstytucji i na Mariensztacie, oraz w paryskiej Olimpii. Występowała również w kabarecie Szpak. Zagrała w takich filmowych przebojach, jak np. „Rozmowy kontrolowane”, „Wojna domowa” czy „Rodzina Złotopolskich”. Pod koniec życia cierpiała na zaawansowane stadium choroby Alzheimera, nie poznawała nawet członków rodziny.
     
    • 0,046 km
    1 min
  • 9.

    9. Grób Tadeusza Plucińskiego (1926-2019) | Aleja Zasłużonych (kwatera G)

    Aktor teatralny, telewizyjny i filmowy zwany „pierwszym amantem PRL”. Do związku z nim przyznawała się np. Kalina Jędrusik. Kochał kobiety, samochody i sport. Obdarzony niezwykłym poczuciem humoru potrafił rysować, śpiewać, tańczyć, projektował nawet ubrania. Dla nauki w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej porzucił studia prawnicze. Związany był z Teatrem Polskim we Wrocławiu, Teatrem Dramatycznym w Poznaniu oraz z teatrami Warszawy m. in. z Teatrem Współczesnym i Teatrem Syrena. Zagrał w ponad 60 filmach i ponad 200 sztukach teatralnych. Ostatni okres swojego życia spędził w Domu Artystów Weteranów w Skolimowie.
    • 0,333 km
    6 min
  • 10.

    10. Grób Stefanii Grodzieńskiej (1914-2010) i Jerzego Jurandota (1911-1979) | Kwatera B/37

    Artystyczne małżeństwo tancerki, aktorki estradowej, satyryczki Stefanii Grodzieńskiej i poety, satyryka, dramaturga i autora tekstów piosenek Jerzego Jurandota. To oni współtworzyli Teatr Syrena, a Jerzy Jurandot był jego pierwszym dyrektorem. Stefania Grodzieńska zasłynęła jako autorka poczytnych felietonów m.in. dla „Szpilek”, pracowała dla radia, telewizji, tworzyła teksty dla najwybitniejszych gwiazd estrady np. Hanki Bielickiej. Jerzy Jurandot napisał słowa tak znanych przebojów jak: „Ada to nie wypada”, czy „Jak za dawnych lat", pisał również scenariusze, dialogi do filmów i sztuki teatralne. Jurandot pod koniec życia doznał wylewu, nigdy nie powrócił do sprawności, zmarł po długiej chorobie w domu. Stefania do końca swojego życia była bardzo aktywna. Zmarła w Domu Artystów Weteranów w Skolimowie. Stefania Grodzieńska i Jerzy Jurandot pochowani są we wspólnym grobowcu wraz ze swą córką Joanną, realizatorką telewizyjną.
    • 0,111 km
    2 min
  • 11.

    11. Grób Stanisława Mikulskiego (1929-2014) | Aleja Zasłużonych (kwatera B/32)

    Aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, konferansjer, dyrektor Ośrodka Informacji i Kultury Polskiej w Moskwie. Miał zostać zawodowym żołnierzem, gdy zaangażowano go na zastępstwo za jednego z aktorów „Poematu pedagogicznego” Makarenki w Teatrze im. Osterwy w Lublinie. Do wojska już nie wrócił. Ubóstwiany przez widzów, jako odtwórca roli Hansa Klossa w kultowym serialu „Stawka większa niż życie”, przez całe życie starał się „uwolnić” od tej roli. Wystąpił w wielu innych filmach np. w „Kanale” Andrzeja Wajdy oraz zagrał ponad 80 ról teatralnych - od Makbeta po Cyrana de Bergeraca. Był związany ze stołecznymi teatrami: Powszechnym, Ludowym, Polskim i Narodowym. Hołubiony przez władze PRL-u po roku 1989 spotkał się z negatywnymi reakcjami środowiska teatralnego. Pod koniec życia chorował, zmarł w szpitalu, w otoczeniu rodziny.