Nowy budynek Warszawskiego Konserwatorium Muzycznego wybudowano w latach 1913 – 1914 według projektu warszawskiego architekta Stefana Szyllera. Gmach zamykał perspektywę ulicy Ordynackiej. To tu w salach udostępnionych Szkole Dramatycznej Mieczysław Limanowski prowadził na przełomie 1918 i 1919 roku swoje Pierwsze Studio Sztuki Teatru im. Adama Mickiewicza, powstałe pod wpływem spotkania z Konstantinem Stanisławskim w czasie Wielkiej Wojny w Moskwie. Towarzystwo „Studio” było pierwszym laboratorium teatralnym stawiającym na stworzenie nowoczesnego „aktorsko–symfonicznego” - jak pisał Limanowski - zespołu, który na odpowiednim poziomie artystycznym oddawałby sens przede wszystkim polskiej twórczości dramatycznej.

Instytut Reduty rozpoczął swą działalność 1 kwietnia 1931 roku. A w latach 1932 - 1939 jego siedziba znajdowała się w podziemiach gmachu Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych przy ul. Kopernika 36/40, projektu Antoniego Jawornickiego. Poza działalnością edukacyjną, skupiającą się na przygotowaniu do pracy scenicznej, mieścił się tu tzw. Teatr Szkolny przygotowujący redutowe spektakle dla dzieci, Studium Radiowe, zajmujące się słuchowiskami radiowymi, pracownia artystyczno-sceniczna, archiwum, wydawnictwo i biblioteka.

Juliusz Osterwa po raz pierwszy rozpoczął współpracę z Arnoldem Szyfmanem w Teatrze Polskim istniejącym w okresie I wojny światowej w Moskwie. W okresie międzywojennym wielokrotnie występował w Teatrze Polskim otwartym w 1913 roku przez Arnolda Szyfmana w Warszawie. Zagrał tu po raz pierwszy po powrocie z Kijowa w 1918 roku Don Fernanda w Księciu Niezłomnym Pedra Calderona / Juliusza Słowackiego. Tu także w 1946 wyreżyserował Lillę Wenedę Juliusza Słowackiego - przedstawienie otwierające działalność tego teatru po drugiej wojnie światowej.

Rotunda wzniesiona według projektu Karola Kozłowskiego w celu prezentacji Panoramy Tatr autorstwa Włodzimierza Tetmajera i Wincentego Wodzinowskiego. Ze względu na niepowodzenie przedsięwzięcia budynek przerobiono na teatr. Od 1913 działał tu Teatr Żydowski pod kierownictwem Ester Rachel i Abrahama Kamińskich. Tu w 1916 debiutowała Ida Kamińska. Wiosną 1915 na krótko zagościł tu Teatr Powszechny, zwany apostolskim, w którym 8 maja Mieczysław Limanowski we współpracy z Aleksandrem Zelwerowiczem, nazwanym przez Limanowskiego „aniołem stróżem” wystawił eksperymentalnego Cyda Pierre’a Corneille’a.

Gmach powstały w latach 1855–1877 według projektu Henryka i Leandra Marconich. Był jednym z najwykwintniejszych hoteli w mieście. Pewnie dlatego po swoim przyjeździe do Warszawy w 1910 roku Juliusz Osterwa zamieszkał właśnie tutaj w jednym z 240 pokoi. Sprzyjała temu także bliskość Warszawskich Teatrów Rządowych. Cukiernia Loursa, znajdująca się na parterze była miejscem, w którym omawiano wszystkie najnowsze teatralne plotki. Tutaj też miał swoją siedzibę tzw. Klub Piernika, którego członkami byli znani aktorzy - Mieczysław Frenkiel i Kazimierz Kamiński.

Juliusz Osterwa występował w Warszawskich Teatrach Rządowych od momentu swego przybycia do Warszawy w 1910 roku robiąc zawrotna karierę aktorską w zespole farsy. Debiutował w Teatrze Letnim, a największym sukcesem stała się rola Franciszka w sztuce Orlę Edmunda Rostanda. W 1913 roku przeniósł się do zespołu dramatycznego i wkrótce rozpoczął swoje pierwsze reżyserskie próby. W 1915 roku wystawił Wesele Stanisława Wyspiańskiego w Teatrze Rozmaitości.

W 1919 roku pożar strawił Teatr Rozmaitości. Remont trwał kilka lat, a gdy na nowo otwarto go dla publiczności w 1924 roku przywrócono mu nazwę Teatr Narodowy, którą Teatr na Placu Krasińskich nosił do 1833 roku.  Tu w 1925 roku miała miejsce premiera dramatu Stefana Żeromskiego Uciekła mi przepióreczka, wyreżyserowanego przez Osterwę, który zagrał także rolę Przełęckiego. Przedstawienie uznano za jeden z najważniejszych spektakli w dwudziestoleciu międzywojennym. Była to też ostatnia inscenizacja w Warszawie przed przeniesieniem się Reduty do Wilna.

Od Sal Redutowych Teatru Wielkiego wywodzi się nazwa Teatru Reduta. To w tych Salach w latach 1919–1924 odbywały się zajęcia i spektakle Zespołu Reduty. Dawne Sale balowe przystosowano do potrzeb awangardowego teatru. Pomysł na przebudowę stworzył Wincenty Drabik, a wykonał Antoni Jawornicki. Powstała amfiteatralna widownia z trzynastu rzędów białych krzeseł mogąca pomieścić 292 widzów. Scena znajdowała się na poziomie publiczności, co likwidowało granicę między widzami a aktorem. Symbolicznie usunięto też budkę suflera. Pierwszym przedstawieniem była prapremiera Ponad śnieg bielszym się stanę Stefana Żeromskiego 29 listopada 1919 roku.