Był najbardziej okazałym i do 1967 największym gmachem teatralnym w Łodzi. Wybudowany został przez Fryderyka Sellina w głębi jego posesji, w sąsiedztwie innej sceny tego właściciela – Teatru „Apollo”. Budowa według projektu Adolfa Seligsona trwała trzy lata, a inauguracja odbyła się w 28 września 1901. Siedmioosiową trzypiętrową fasadę ozdabiał portyk, wejście do teatru prowadziło przez troje drzwi w arkadach. Na widowni Teatr Wielki mógł pomieścić na parterze i dwóch balkonach 1250 widzów, scena miała 6 m wysokości 14 m szerokości, teatr posiadał centralne ogrzewanie, wentylację oraz oświetlenie elektryczne. W tym samym gmachu właściciel urządził restaurację, salę balową, pijalnię wód mineralnych, a w podziemiach… magazyny mięsa. W uroczystości otwarcia teatru wzięli udział Henryk Sienkiewicz i Henryk Siemiradzki. Zespół Henryka Grubińskiego odegrał wówczas Marcowego kawalera Blizińskiego, Pana Beneta Fredry i Zaczarowane koło Rydla. Szybko jednak okazało się, że polska publiczność nie jest w stanie wypełnić tak obszernego gmachu i w zasadzie teatr dzierżawiony był na występy gościnne, między innymi 16 marca 1902 odbyło się tu gościnne przedstawienie Gejszy i rycerza sławnych aktorów japońskich z Otojiro Kawakamim i Sadą Yakko. Od sezonu 1905/1906 występowali tu aktorzy żydowscy z zespołu Icchoka Zandberga, który dzierżawił teatr do 1914, okresowo podnajmując salę innym artystom. Wśród nich była Isadora Duncan, która wystąpiła 16 marca 1908, wywołując skandal, gdy zniecierpliwiona publiczność przez godzinę czekała przed opuszczoną kurtyną. Teatr spłonął 20 października 1920 i nigdy nie został odbudowany.